Weekend en eerste stagedagen!

Hallo lieve Hollanders,

bij deze wil ik jullie even op de hoogte brengen van de het eerste weekend in Manchester en de eerste twee stage dagen.
Ik heb het weer geweldig gehad! Er valt hier nog zoveel te beleven, vind het helemaal leuk om een tijd in 'de grote stad' te wonen, erg relaxed!

Het vorige bericht eindigt bij vrijdag. Nadat ik het bericht had getypt zijn we naar de universiteit gegaan om ons bij de bibliotheek aan te melden, zodat we ook daar gebruik kunnen maken van de computers. Er was een aardige vent, die ons hielp. Hij was alleen erg verbaasd dat niemand van ons, een achternaam had waarin het woordje 'van' voorkwam. Dit hebben ze toch bijna allemaal in Nederland.... Ja, inderdaad; bijna allemaal, haha!
's Avonds hebben we lekker gekookt, onze eerste eigen bereide maal! Lekker nagetafeld en samen thee gedronken. Ik heb onder andere van Arina geleerd hoe boeiend Koi karpers kunnen zijn, wat voor ziektes ze wel niet kunnen krijgen en hoeveel een koi-dokter verdiend! Haha, erg leuk!

Zaterdag heb ik even uitgeslapen. Moet zeggen dat het wel beviel :)! Na het ontbijt/lunch zijn we nog even naar de universiteit gegaan om onze mail te checken.
Ik vind het erg leuk om alle reacties op mijn site te lezen, dus bij deze vraag ik jullie om er gewoon mee door te gaan :). Ook heb ik even op mijn banksaldo gekeken. Tot nu toe heb ik me nog goed gedragen!
Vervolgens zijn we tegen 15.00 uur naar het Trafford Centre gegaan. Dit is zo’n asociaal, groot, fantastisch mooi winkelcentrum. Ik heb me echt vergapen aan alles wat daar valt te krijgen. Ik kan niet goed schatten hoe groot het is, maar het is een vrij lang terrein met in totaal 3 koepels, die ik vanaf mijn appartement kan zien. Echt mega, mega groot. Je kunt er van alles krijgen in verschillende prijsklasses. Luxe warenhuizen, waar ik me kan vergapen op alle mooie artikelen die te duur zijn voor studenten :). In de middelste koepel (de grootste) zijn allemaal restaurantjes en pubs. Dit ziet er zó gezellig uit, hier komen we vast en zeker vaker terug! Daarnaast is er ook een China town in het Trafford. Daarnaast is er ook een grote bioscoop. Hier gaan we vast nog een keer een filmpje pikken. We hoorden van Joe, de Engelse student, dat er in Manchester een bioscoop zit die erg luxe is. Je kijkt een film in grote leren stoelen en de obers brengen drankjes op verzoek... dat lijkt me wel wat. Het kost wat, maar dan heb je het ook voor elkaar :). We hebben in het Trafford een SIM kaart gekocht van Mobile World. Dit was de goedkoopste provider. Het verschilde enorm per provider, maar met deze betalen we 0,10 eurocent p.m. in plaats van de € 1,-die ik nu met Orange betaal. Dit geldt alleen voor het bellen naar vaste huisnummers in Nederland. Naar mobiel bellen en sms-en is ook een stuk goedkoper. Dan willen jullie vast ook allemaal mijn nummer weten ;)... Komt ie: 0044 7942083928. Dus vanaf nu ben ik op dit nummer te bereiken!

Bij thuiskomst om half negen hebben we gekookt. Vanavond was het aardappelen met bloemkool en kipfilet. We waren de jus vergeten, dus het geheel was een beetje droog. Willemijn vroeg zich af of je met de cajunkruiden die we op aanraden van Lisette hebben gekocht ook een sausje kon maken als je er melk aan toe zou voegen. Nou, dit lukte en dus hadden we toch nog zoiets als jus... Haha, wel wat pittiger dan anders, maar toch. We hebben nog lang nagetafeld en gingen daarom pas om 23.00 uur van tafel. We wilden namelijk nog even het uitgaansleven van Manchester gaan beproeven. We hadden gevraagd of Joe ons wilde rondleiden, maar hij had helaas een late dienst en zondag weer een vroege, dus moesten we het zelf maar doen. Om 23.00 uur sluiten de ‘local pubs’, dus die konden we niet in. We besloten om naar Printworks te gaan, daar is vast wat te beleven dachten we. Bij Printworks aangekomen zijn we een kroegje naar binnen gegaan. Hier was het erg gezellig, alleen niet meer zo heel druk omdat het om 2.00 uur zou sluiten. Hier draaiden ze qua muziek gouwe ouwe’s, zoals Peter André en T-spoon. Ik heb me de ogen uitgekeken vanavond. De meiden die hier uitgaan, hebben korte rokjes aan met een hoofdletter ‘K’. Het is echt niet normaal (of ik ben niets gewend :)). Echt élke vrouw heeft een mega kort rokje aan, met een topje zonder bandjes en het liefst de naad open tot aan de navel... Stuk voor stuk, hadden ze allemaal een mooie variant in de kast gevonden, waar ze zich in hadden gehezen. Het geheel werd afgekleed met sandalen/schoenen/assepoester muiltjes op hakken van minimaal 7 cm. hoog. Aangezien de helft van de vrouwen er moeite mee had om er goed op te lopen (op de heenweg naar de kroeg zat een meisje met de schoen vast tussen een riggel) en de helft van de vrouwen de drank ook wel smaakte, liepen ze niet meer zo charmant... Gelukkig waren wij als vier Hollandse nuchtere vrouwen duidelijk overdressed en het voelde nog goed ook :)! Ik probeer zo goed mogelijk in te burgeren de komende maanden, maar op dit vlak gaat het helaas niet lukken. Om jullie voorstellingsvermogen wat te ondersteunen, heb ik stiekem een foto gemaakt van een charmante dame die lekker aan het dansen is... Kijk en huiver! (Ik hoop trouwens dat het plaatsen van de foto lukt, anders houden jullie hem tegoed) Voor de mensen die er wel van houden; kom gerust een weekendje over naar Manchester, dan kan je het met eigen ogen aanschouwen!
Om 2.00 uur moesten we het café uit. Op straat was enorm veel politie op de been om alles rustig te laten verlopen. Ik moet zeggen dat dit een prettig gevoel was. Lisette moest ineens erg nodig naar de WC. Aangezien bijna alles dicht was en bij een aantal clubs flinke entree betaald moest worden, zochten we naar een luchtige plek buiten. Gelukkig staat er in Manchester een geweldig mooi modern glazen gebouw midden in de stad. Hiernaast liep de straat naar een soort van kelder toe, waar allerlei containers stonden. Lisette werpte haarzelf tussen de containers en de rest kunnen jullie zelf wel raden... Juist ja; 5 minuten later voelde Lisette zich aardig opgelucht en was ze naar mijn schatting een halve kilo lichter.

Zondag wederom uitgeslapen! Om 15.00 uur zijn we met ons allen het centrum van Manchester ingegaan. We hadden geïnformeerd naar het VVV kantoor, alleen was deze helaas gesloten op zondag. Daar moeten we dan deze week maar even naartoe gaan. We hebben een soort van stadstour gemaakt door een deel van Manchester. Er rijden 3 gratis bussen die door de stad rijden. Zo konden we mooi een aantal dingen ontdekken die wel nog wel eens willen zien. Halverwege zijn we uitgestapt en te voet verder gegaan. De binnenstad van Manchester heeft veel mooie oude gebouwen. Ik kreeg ze niet goed op de foto, maar ik heb een poging gedaan.
Na wat verder te hebben gelopen, kwamen we terecht in een wijk met allerlei lampionnen. Ik dacht wat een gezelligheid, maar het bleek iets anders te zijn: We zaten midden in Chinatown!! Haha, ik kende het alleen van televisie, maar het is zo grappig om het een keer in het echt te zien. Het grote welkomsboog met ‘Chinatown Manchster’ erop, moest natuurlijk ook op de foto. Hierna zijn we opzoek gegaan naar een restaurantje waar we ons konden wagen aan de traditionele ‘Fish & Chips’. In Printworks zat een leuk bruin restaurantje met verschillende verdiepingen, waar grote leren stoelen in stonden (a la Paddy’s in Enschede, voor de kenners). Hier hebben we ons neergeploft en lekker gegeten! Gelukkig serveerden ze de azijn er apart bij, dus kon ik gewoon genieten van een lekker gebakken visje met friet. Ik moet zeggen, het was niet bijzonder maar het smaakte goed!

Maandag was het dan voor het eerst sinds een aantal dagen vroeg op, omdat mijn eerste stagedag begon! Hier draait het dan uiteindelijk allemaal om!
Ik had een vroege dienst, dus was tegen half zeven uit bed. Even snel ontbeten en met mijn uniformpje op naar het ziekenhuis! Het scheelt dat het op rolafstand van mijn appartement ligt, nauwelijks 50 meter lopen. Om 7.00 uur was ik op de afdeling. De andere verpleegkundigen die een dagdienst hadden, zaten er ook al. We dronken koffie en thee, terwijl er druk verhalen werden uitgewisseld en grappen werden verteld. Het valt nog niet mee om dit alles te volgen... het is een speed tempo met een geweldig accent. Om 7.15 begon de ‘hand over’, ofterwijl de overdracht. Daarna begon de dienst dan echt en liep ik met Julie mee. Zij is een geregistreerd verpleegkundige. Ze introduceerde mij welke patiënten wij vandaag moesten begeleiden. Het rondje bij de patiënten begon; eerst medicijnen delen en ondertussen kregen de patiënten hun eten door de assisstenten uitgedeeld. Dit bestaat uit pap, geroosterd brood of cornflakes. Achter elke patiënt op de muur hangt een bord met daarop de naam van de patiënt, naam van verantwoordelijk verpleegkundige en het valrisico. Ook zijn er achter sommige patiënten op de muur mooie gekleurde stickers te zien. Het is eigenlijk niet zo mooi, want elke sticker staat voor een bepaalde infectie die de patiënt heeft. Alles wordt gewoon door elkaar verpleegd. Zo kwam ik ook twee oranje driehoek stickers tegen (zoiets als een gevaren driehoek, maar dan anders :)). Dit betekent dat die patiënt MRSA positief is. Als dit in Nederland wordt ontdekt bij een patiënt (door het afnemen van kweken) wordt die patiënt direct geïsoleerd verpleegd. Daarnaast moeten de mensen die bij de patiënt naar binnen willen allemaal voorgeschreven kleding aantrekken, zoals een schort, mondkapje, haarkapje en handschoenen. Dit wordt gedaan om het uitbreiden van de bacterie tegen te gaan. De reden hiervan is dat de bacterie slecht te behandelen is met antibiotica. Het is voor veel antibiotica resistent. Alles wat bij de patiënt aan materiaal naar binnen is geweest, moet eerst gedesinfecteerd worden, voordat het de kamer mag verlaten.
Hier in Engeland gaat het er dus iets anders aan toe heb ik gemerkt. Hier liggen de patiënten gewoon bij andere patiënten die niet geïnfecteerd zijn op de kamer. De verpleegkundige vertelde mij dat ze geen actieve behandeling krijgen, ze moeten zich alleen wassen met een bepaalde scrub. Toen ik vroeg waarom ze niet apart verpleegd werden, zei ze dat ze er naar streefden om zoveel mogelijk MRSA besmette patiënten bij elkaar op één kamer te leggen. Tijdens mijn stage zoek ik uit voor een opdracht hoe er hier met MRSA omgegaan wordt. In Nederland kwam ik op dat idee, omdat ik hoorde dat het in Engeland veel voorkomt. Ik ben benieuwd wat de redenen van deze manier op besmette patiënten te verplegen is. Juist omdat er in Nederland zulke strikte maatregelen worden getroffen en hier ligt de patiënt gezellig bij de andere patiënten. De informatie die ik tot nu toe heb gekregen, vraagt dat mijns inziens om problemen. Ik ben erg benieuwd welk antwoord ik in de loop van de tijd krijg op mijn vraag.
Om 9.00 uur wilde Julie mij voorstellen aan het ‘Renal community team’. Dit is een team van verpleegkundigen die in het ziekenhuis zitten. Zij begeleiden patiënten thuis die nierziekten hebben. Zij kijken dus onder andere hoe het met de dialyse gaat die patiënten zelf thuis uitvoeren en zij doen algemene controles zoals; bloed afname, bloeddruk controle en gewicht controle. Ik werd voorgesteld aan Caroline. Zij vroeg of ik een keer een dag met haar mee wilde draaien, dit leek me wel wat! Ik had alleen niet gedacht dat ik er direct achtergelaten zou worden :). Vanaf 9.00 uur heb ik dus meegekeken bij 4 huisbezoeken samen met Caroline. We zijn tot 16.00 uur op pad geweest. We moesten best iedere keer een eindje rijden (ongeveer een half uur) voordat we bij de volgende patiënt waren. De eerste patiënt betrof een man van 52 jaar. Hij woonde in een geweldig mooie omgeving; veel heuvels en knusse kerkjes. Ook van die leuke steile heuvels langs de weg, waar een aantal verloren schapen met hevige baardgroei stonden. Erg grappig om te zien! Helaas was het huis van die man minder mooi. Caroline had me al voorbereid door te vertellen dat het een arme man was, die alleen woonde samen met zijn hond. Nou, het was inderdaad een arme man. Hij had een kleine woonkamer, slaapkamer en kleine keuken. Alleen de keuken had inboedel, maar in de woonkamer stond nauwelijks iets en het was er verschrikkelijk vies. Hij had een kleine bank, met oud tafeltje. Geen gordijnen, geen vloerbedekking en een fiets tegen de muur, met onderbroeken over de verwarming. De man was erg grof gebouwd en er bestaat denk ik geen tandarts die nog iets aan zijn lach kan veranderen... Hij ging zitten en Caroline vroeg of wij ook ergens konden zitten. Dit vond hij een goed plan. Wij mochten op de bank zitten (met bacterie niveau ‘hoog’), hij pakte een campingstoeltje van achter de televisie. Hij klapte het uit, en een wolkje stof kwam mee, heerlijk! Het is eigenlijk een triest verhaal voor die man. Hij zat ooit in het leger, maar hoe die zo in de goot terecht is gekomen wist ook Caroline niet. Hij deelde ons nog wel mede dat hij geen gordijnen en vloerbedekking kon krijgen van de gemeente, omdat dat volgens hen een luxe artikel is. Het rijk betaald ook alle faciliteiten voor die man, Caroline zei dat hij schulden had....
Maar goed, het tweede huisbezoek betrof een jonge vent van 37 jaar, die wachtte op een niertransplantatie. Het is echt apart te zien, dat mensen met nierproblemen een hoofd krijgen a là Bart de Graaf. Deze man was sinds afgelopen vrijdag begonnen met dialyse gedurende de nacht. Zo hoeft hij overdag geen dialyse uit te voeren en kan hij zijn tijd vrij indelen. Het ging hem aardig goed af, behalve dat het net een oud mannetje leek, evenals zijn manier van lopen en het betreden van de trap (dit kostte hem erg veel moeite). Daarna hebben we nog twee huisbezoeken uitgevoerd. Hierin heb ik ook kunnen zien hoe iemand thuis een dialyse uitvoert; erg interessant!
Het was erg gezellig om met Caroline op stap te gaan, alhoewel ik af en toe aan het stotteren was om de juiste Engelse woorden te vinden, hebben we het over van alles gehad. Ze vertelde dat ze eens in A’dam was geweest en dat ze tulpenbollen had gekocht. Ze had er wel 12 jaar plezier van gehad. Later vertelde ik dat Bas met Pasen een weekend over komt (:)). Dit vond ze erg leuk en ze had zich bedacht dat hij maar tulpenbollen moest kopen en meenemen naar Manchester, zodat ik ze aan haar kon geven. Zo had ze weer een paar jaar plezier van tulpen.
Om 16.00 uur was de dag voorbij en kon ik naar huis. Relaxed boodschappen gedaan en Uncle Bens met Chicken gekookt, dat smaakte goed! We hebben ondertussen verhalen uitgewisseld over onze eerste ervaringen op de stage. Erg lachwekkend; iedereen had wel momenten van concentratie verlies om alles te begrijpen. Ook hebben we eraan moeten geloven dat het beeld dat wij van de Engelse eetstijl hebben werkelijk zo is. Stokbrood en broodjes tussen de middag, met cola en een zakje chips. Het is maar wat je lekker vind!
's Avonds heb ik niets bijzonders gedaan.

Hoe gaat het met jullie allemaal? Ik lees in de reacties en mailtjes dat alles goed gaat, behalve het weer! Tot nu toe valt het hier reuze mee! Af en toe een buitje en wat wind, maar voor de rest prima te doen!

Ooooh, ik zie al dat het weer een vet lange mail is! Ik zal nu stoppen en later deze week een nieuw bericht plaatsen!
Ik probeer de foto's er nu ook op te zetten, anders doe ik morgen weer een poging!

See ya :),

liefs en een dikke knuffel van Syl